Beyin göçü meselesi on yılların konusu. Eskiden olsa gitmek istenilen ülkenin yaşam şartları refah düzeyi, iş olanakları gibi sebeplerle hemen göçün sebebi budur demek kolaydır.
Ancak günümüzde işin rengi biraz farklılaşıyor. Günümüz diyoruz ama son yirmi yılda tüm dünyada görülen yeni bir göç sebebi var ve bu sebep şaşırtıyor. Gidilen gidilmek istenen ülkenin cezbedişinden çok yaşanılan ülke toplum ve gidişattan kaçma eğilimi ön planda.
Dünyada belki on tane çok büyük refah sahip devlet sayabiliriz. Onların bile geçmişe oranla iş olanakları, sağlık sistemleri gibi bir çok alanda elleri eskisi kadar kuvvetli değilken ve gidecekleri ülkelerde belki de daha zor daha günler yaşayacaklarını bile bile insanlar neden farklı bir hayat arıyor.
İnsanlar göçü artık sadece kendisi için değil doğmamış torunlarının geleceği için ister hale geldi. Özellikle fırsat eşitliğinin liyakata bağlılığının yüksek olduğu memleketler ekonomik göstergeler ne olursa olsun cazibesini hala koruyor.
Bir insanı atalarının doğduğu büyüdüğü topraklardan ayrılmaya ne ikna edebilir ki? Değersizlik, yok sayılmak, hayattan keyif alamamak belki de en acısı gelecek adına umudunun tükenmesi.
Yiyeceğimiz yemeğin kararını bile zor verirken zorlanan bizler tüm dünyamızı dönülmez bir şekilde değiştiren kararı nasıl hızlıca verebiliyoruz. Galiba üstüne kafa yorulması hatta kafamıza vurmayın gereken mesele bu.
