Abdurrahim Karakoç “Aşk kağıda yazılmıyor Mihriban” diyor, ama ben yazacağım.
Mihriban…
Karakoç’un sevdası değil benim anam Mihriban…
Bir ömrü kırık bir sokak lambası gibi geçirmek ne demek bilir misiniz? Mihriban bilir… Sokağı aydınlatmıyor diye gelen geçen söver o kırık sokak lambasına. Durduğu yerdeki varlığı sorgulanır hatta. Bir Allah’ın kulu da çıkıp “bu sokak lambasını kim kırdı?” demez ama. Demezler iki gözüm, demezler. Mihriban’ın ışığını birileri söndürdü. Birileri Mihriban’ı vurup umutlarından, parçalarını kaldırımlara döktü.
Üzül diye yazmıyorum bunları Mihriban… Üzülme. Çünkü sen üzülünce bütün apartmanlar yıkılıyor. Üzülünce sen, 7 tepeli şehrin suları kuruyor. Mihriban sen üzülünce ordular ayaklanıyor. Camlar patlıyor insanın suratına, ayakları nasır bağlıyor. Üzülünce sen haysiyeti zedeleniyor insanın, eli ayağı tutmuyor. Damarındaki kan kuruyor mesela, çaresiz hastalıklara gark oluyor. Mihriban sen üzülünce kötü adamlar Yeşilçam’da galip geliyor, bütün evler ıssızlaşıyor. Karanlık hakim oluyor kente. Sen üzülünce, insanın mutlu olası gelmiyor.
Gel birlikte gülelim. Binalar sağlam dursun yerlerinde, 7 tepeli şehrin göbeğinde çiçekler açsın. Ordular sakin olsunlar camlar yerlerinde dursunlar. Yumuşak olsun ayaklar. Haysiyetli yaşayalım, düşmeyelim elden ayaktan. Damarlarımızda deli deli dolu dolu aksın kanımız, hiç ölmeyecek gibi yaşayalım. Yeşilçam’da hep Sadri Alışık, Adile Naşit, Hulusi Kentmen galip gelsin, evler dolsun taşsın. Güneş doğsun kentime. Sen mutlu ol ki mutlu olalım.
Mihriban beni sen doğurmuş olma, biz bugün yeniden doğalım. Bambaşka bir mevsimi seninle başlatalım…
Fotoğraf: Mayıs / 1992 - İstanbul
